كسانى كه علم كتاب (و آگاهى بر قرآن) نزد آنهاست گواه (من باشند) نقل كرده است كه منظور از «مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‌» على بن ابى طالب است.

ثعلبى از دو طريق ديگر نيز روايت كرده است كه مراد از «وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‌» على بن ابى طالب 7 مى‌باشد.

از آن جمله روايتى است كه ثعلبى در تفسير آيه: الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌ به سند خود آن را از ابن عباس نقل كرده است گفت: على بن ابى طالب 7 چهار درهم داشت يكى را در پنهانى و يكى را آشكارا و يكى ديگر را در شب و يكى ديگر را در روز انفاق كرد. و آيه شريفه در باره او نازل شد[1].

(آنها كه اموال خود را به هنگام شب و روز، پنهان و آشكار انفاق مى‌كنند، مزدشان نزد پروردگارشان است و نه ترسى بر آنهاست و نه غمگين مى‌شوند).

محب طبرى در «رياض النضرة» اين روايت را از ابن عباس نقل كرده و در نقل وى اضافه‌اى آمده كه: رسول خدا از او پرسيد به چه منظور چهار درهم را اين طور انفاق كردى؟ عرض كرد: به اين اميد كه مستحق وعده‌اى شوم كه خداوند داده بود فرمود: تو اين استحقاق را يافتى پس آيه شريفه را كه نازل شده بود، قرائت فرمود: بعد مى‌گويد: مجاهد و ابن السائب و مقاتل نيز اين حديث را روايت كرده‌اند[2].

همين روايت را ابن مغازلى در كتاب «المناقب» به سند خود نقل كرده است‌[3].

ثعلبى در تفسير خود از ابن عباس در تفسير آيه: طُوبى‌ لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ‌

[1] نويسنده الدر المنثور، اين روايت را از ابن عساكر، طبرانى، و ابن حاتم و ابن جرير و جمعى ديگر نقل كرده است.

[2] محب طبرى، رياض النضرة، ج 2، ص 206.

[3] ابن مغازلى، المناقب، ص 280.