ثعلبى در تفسير آيه: إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ: (تو تنها بيم دهنده‌اى و براى هر گروهى هدايت‌كننده) از «ابن عباس» روايت كرده است كه گفت: چون اين آيه نازل شد، پيامبر دستش را بر سينه خود زد و فرمود: «منم منذر» سپس به شانه على اشاره كرد و فرمود:

«أنت الهادى يا على بك يهتدى المهتدون من بعدى»

[1] توئى هادى! و به وسيله تو بعد از من هدايت يافتگان هدايت مى‌شوند.

اين روايت را علماى معروف اهل تسنن چون: ابن كثير در تفسير خود، ابن صباغ مالكى در «فصول المهمة» و «گنجى شافعى» در «كفاية الطالب» و طبرى در تفسير خود و ابو حيان اندلسى در تفسيرش به نام «بحر المحيط» و همچنين نيشابورى در تفسير خويش و گروه ديگرى نقل كرده‌اند.

مير غياث الدين مؤلف كتاب «حبيب السير» مى‌نويسد: «قد ثبت بطرق متعدّدة انّه لما نزل قوله تعالى‌ إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ

قال لعلىّ‌ انا المنذر و انت الهادى بك يا على يهتدى المهتدون من بعدى‌

»[2] به طرق متعددى نقل شده هنگامى كه آيه: «إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ» نازل شد پيامبر به على 7 فرمود: من منذرم و تو هادى اى على! به وسيله تو هدايت يافتگان هدايت مى‌شوند.

«آلوسى» در «روح المعانى» و «شبلنجى» در «نور الابصار» و «قندوزى» در «ينابيع المودة» نيز اين حديث را به همان عبارت يا نزديك به آن نقل كرده‌اند.

ابن مغازلى به سند خود از «مجاهد» روايت كرده كه گفت در تفسير آيه:

«وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ‌»: (اما كسى كه سخن صدق بياورد و كسى آن را تصديق كند آنها پرهيزگارانند)[3] منظور از «الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ‌» پيامبر است و منظور

[1] فخر رازى، تفسير كبير، ج 19، ص 14- تفسير طبرى، ج 13، ص 63.

[2] مير غياث الدين، حبيب السير، ج 2، ص 12- براى توضيح بيشتر به كتاب نفيس« احقاق الحق» ج 3، ص 87 مراجعه شود.

[3] سوره زمر، آيه 33.