مناوى در «كنوز الحقائق» نيز نظير آن را آورده و به ديلمى نسبت داده است‌[1].

آياتى كه در شأن على (ع) است شافعى ابن مغازلى در كتاب «المناقب» به سند خود از «عبد اللَّه بن مسعود» روايت كرده كه گفت: رسول خدا فرمود: من از دعاى پدرم ابراهيم هستم.

گفت گفتيم: اى رسول خدا چگونه از دعاى پدرت ابراهيم هستى؟

فرمود: خداوند به ابراهيم 7 وحى كرد كه «إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً» (من ترا امام و رهبر مردم قرار دادم) ابراهيم خوشحال شد و گفت: پروردگارا از دودمان من نيز امامانى مثل من قرار بده.

خداوند به ابراهيم وحى فرستاد: اى ابراهيم من عهدى به تو نمى‌دهم كه به آن وفا نكنم، عرض كرد خدايا آن چه عهدى است كه اگر به من عطا كنى وفا نكنى؟

فرمود: من پيمان امامت را به ستمكاران از دودمان تو نمى‌بخشم.

ابراهيم عرض كرد: ستمكارانى كه اين پيمان به آنها نمى‌رسد، كيانند؟

به او فرمود: كسى كه براى بتى سجده و عبادت كند.

ابراهيم عرض كرد: «وَ اجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنامَ رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ‌».

پروردگارا من و فرزندانم را از پرستش بتان دور بدار.

پيامبر 6 فرمود: دعاى ابراهيم به من و على 7 منتهى شد

«لم يسجد احدنا لصنم قطّ فاتّخذنى نبيّا و اتّخذ عليّا وصيّا»

. و هيچ يك از ما در مقابل بتى هرگز سجده نكرديم پس خداوند مرا براى خود پيامبر و على را وصى اخذ كرد[2].

[1] مناوى، كنوز الحقائق، ص 92.

[2] ابن مغازلى، المناقب، ص 276.