بود انگشتر خود را به سائل بخشيد، سائل جريان را به پيامبر خبر داد پيامبر براى ما آيه‌ إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‌ .. تا «الْغالِبُونَ» را قرائت كرد[1].

فقيه شافعى ابن مغازلى اين روايت را از پنج طريق روايت كرده است از جمله عبد اللَّه بن عباس گفت: سائلى خدمت پيامبر 6 آمد و در دست او انگشترى بود پيامبر به او فرمود اين انگشتر را كه به تو بخشيده، گفت: اين (مردى) كه در حال ركوع است (على در حال نماز بود) پيامبر فرمود:

«الحمد للَّه الّذى جعلها فيّ و في اهل بيتى»

حمد خدائى را كه آيه را در من و خاندانم قرار داد[2].

از روايات شافعى ابن مغازلى در همين معنى روايتى كه آن را از «على بن عابس» نقل كرده است وى گفت: من و ابو مريم، بر عبد اللَّه ابن عطا وارد شديم ابو مريم به ابن عطا گفت: براى ما روايت كن همان روايتى را كه به من از ابو جعفر 7 نقل كردى گفت: من نزد ابو جعفر نشسته بودم كه گذر عبد اللَّه سلام به آنجا افتاد به او گفتم فداى تو شوم، اين است پسر كسى كه نزد او است علم الكتاب؟! گفت: نه و لكن آن شخص صاحب شما على بن ابى طالب است كه آياتى از قرآن در باره او نازل شده است مثل آيه: وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‌[3]، أَ فَمَنْ كانَ عَلى‌ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ‌[4] و إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‌[5].

و سدى نيز در تفسير خود ذكر كرده است كه اين آيه در باره على 7 نازل شده است.

متقى هندى در «كنز العمال» به سند خود از ابو رافع روايت كرده كه گفت:

[1] ذخائر العقبى، ص 102 ينابيع المودة ص 318.

[2] المناقب، ص 321.

[3] سوره رعد، آيه 43.

[4] سوره هود، آيه 17.

[5] المناقب، ص 314.