و اگر زير اين بار نمى‌رويد و تا مباهله نكنيد دست نمى‌كشيد، لا اقل اين حرف را از من بشنويد برويد از او خداحافظى كنيد و به شهرهاى خودتان برگرديد.

واردين نجران به قصد خداحافظى نزد پيامبر آمدند، ديدند پيامبر حسن را به سينه چسبانيده و دست حسين را گرفته و فاطمه پشت سر او و على (ع) پشت سر فاطمه مى‌آيند، پيامبر به آنها مى‌گويد اگر من دعا كردم شما هم آمين بگوئيد.

هيمن كه اسقف اعظم اين صحنه را ديد، گفت: اى جمعيت نصارى من چهره‌هائى مى‌بينم كه اگر آنها از خدا بخواهند كوهى را از جا بركند، بر مى‌كند.

پس با او مباهله نكنيد كه هلاك مى‌شويد و در روى زمين تا روز قيامت يك نفر نصارى باقى نمى‌ماند.

گفتند: اى ابو القاسم رأى ما اين شد كه با تو مباهله نكنيم و ترا به دين خودت بگذاريم و كارى به دين تو نداشته باشيم و تو هم ما را به دين خودمان واگذارى.

پيامبر فرمود: حالا كه از مباهله امتناع كرديد، پس اسلام بياوريد و در سود و ضرر مسلمانان شريك باشيد. اين پيشنهاد را نيز نپذيرفتند.

پيامبر از آنها خواست آماده جنگ شوند. گفتند: ما توان جنگ با عرب را نداريم ولى حاضريم با تو صلح كنيم بر اين كه با ما جنگ نكنى و ما را نترسانى و از دينمان برنگردانى در عوض ما هم هر سال دو هزار طاقه به تو بدهيم يك هزار آن را در ماه صفر و هزار ديگر را در ماه رجب بپردازيم.

روى اين شرائط پيامبر با آنها صلح كرد[1].

و در روايت ثعلبى در آخر حديث اضافاتى است و آن اين كه پيامبر فرمود:

قسم به خدائى كه جانم در دست قدرت او است، عذاب بر اهل نجران نزديك شده بود و اگر آنها مباهله مى‌كردند همه مسخ مى‌شدند و به صورت ميمون و خوك در مى‌آمدند و سرتاسر بيابان براى آنها آتش مى‌شد خداوند نجران و اهل آن را به كلى ريشه كن و نابود مى‌ساخت و حتى پرنده روى درخت، و چون يك سال بر نصارى‌

[1] تفسير ثعلبى، ص 95.