على 7 بود[1].

خلاصه اين حديث در بسيارى از كتب معروف اهل سنت گاهى به صورت «مسند» و گاهى به صورت «مرسل» نقل شده است و از احاديثى است كه هيچ كس در اصل آن ايرادى ندارد اين حديث به روشنى فضيلت بزرگى را براى على 7 اثبات مى‌كند.

نزول آيه نجوى در شأن على (ع)

از جمله خصايص على اين است كه در كتاب «الجمع بين الصحاح الستة» در جزء سوم از اجزاء سه‌گانه آن، در تفسير سوره «مجادله» روايت كرده‌[2] و همچنين آن را فقيه شافعى ابن مغازلى نيز روايت نموده‌[3] و ثعلبى نيز در تفسير آيه شريفه: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقَةً[4].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه مى‌خواهيد با رسول خدا نجوى كنيد قبل از آن صدقه‌اى (در راه خدا) بدهيد» آورده و آن اين كه گفت: خداوند از نجوى كردن با پيامبر نهى كرد، حتى اين كه صدقه‌اى به مستمندان بپردازند، بدين جهت هيچ كس بعد از آن با پيامبر نجوى نكرد مگر على بن ابى طالب 7 كه دينارى آماده نموده و آن را صدقه داد سپس آيه رخصت نازل گرديد.

على 7 فرمود:

«انّ في كتاب اللَّه آية ما عمل بها احد قبلى و لا يعمل بها احد بعدى و هى: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقَةً)

: آيه اى در قرآن است كه احدى قبل از من و بعد از من به آن عمل نكرده و نخواهد كرد و آن آيه‌ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ‌ مى‌باشد.

[1] ذخائر العقبى، ص 69. از مترجم.

[2] حاكم نيشابورى اين روايت را در مستدرك ج 2، ص 481 از مجاهد نقل كرده است.

[3] المناقب، ص 325.

[4] سوره مجادله، آيه 12.