نيست، كه يا من آن را بايد ببرم يا تو، على 7 گفت: اكنون كه چنين است من مى‌برم، پيامبر فرمود:

«انطلق فانّ اللَّه يثبت لسانك و يهدى قلبك»

(برو كه خداوند زبان تو را ثابت مى‌دارد و قلب تو را هدايت مى‌كند) سپس پيامبر 6 دستش را بر دهان على 7 گذارد (تا به بركت آن زبانش گويا و فصيح گردد)[1].

بخارى در صحيح خود در وسط جزء پنجم در باب «وَ أَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِي‌ءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَ رَسُولُهُ‌» حديث سوره برائت، روايت كرده است و در آن افزوده است كه گفت:

«فاذّن علىّ في اهل منى يوم النّحر الّا يحجّ بعد العام مشرك و لا يطوف بالبيت عريان»

[2] پس على 7 روز قربان در ميان مردم منى اعلان كرد كه از امسال به بعد هيچ بت‌پرستى حق شركت در مراسم حج را و هيچ برهنه‌اى نبايد خانه خدا را طواف كند.

باز روايت كرده در كتاب «الجمع بين الصحاح الستة» در جزء دوم در تفسير سوره برائت از صحيح ابى داود و صحيح ترمذى در حديث ابن معاويه كه آن را از عبد اللَّه بن عباس نقل كرده است، گفت: رسول خدا 6 ابو بكر را به مكه فرستاد و به او دستور داد در موسم حج از مشركان اعلان برائت نمايد، سپس على 7 را به دنبال وى فرستاد و هنگامى كه ابو بكر در وسط راه بود، صداى شتر «عضباء» پيامبر را شنيد و با ناراحتى از جاى خود بلند شد و گمان اين كه اتفاقى افتاده است همان موقع على 7 نامه پيامبر را به او داد و در آن نامه نوشته شده بود كه على بايد اين كلمات را ابلاغ كند، زيرا:

«لا ينبغى ان يبلّغ عنّى إلّا رجل من اهل بيتى»

(سزاوار نيست كه اين سوره را از من ابلاغ كند مگر مردى از خاندانم).

هر دو عازم مكه شدند، پس على 7 در ايام تشريق برخاست و اعلان كرد خدا و رسولش از تمام بت پرستان بيزار است و چهار ماه مهلت داريد كه در زمين آزادانه بگرديد و بعد از امسال هيچ مشرك و بت‌پرستى حق ندارد در مراسم حج‌

[1] مسند احمد بن حنبل ج 3، ص 150.

[2] صحيح بخارى، ج 5، ص 202.