دو کلمه

رسول خدا 6:سَافِرُوا تَصِحُّوا؛ مسافرت کنید تا تندرستی یابید.[1]

درمان بسیاری از بیماری های روحی و روانی مسافرت است. هر چند کوتاه باشد.

امام صادق 7: الِاسْتِقْصَاءُ فُرْقَة؛ همه‌چیز را واکاویدن مایه جدایی است.[2]

به جزئیات پرداختن و در جستجوی آن بودن سرنوشتی جز دوری و جدائی ندارد. خصوصاً در خانواده و دوستان صمیمی. چرا دیر کردی؟ چرا تلفن را جواب ندادی؟

امام علی 7: أَعِنْ‌ تُعَن‌؛ کمک کن تا کمکت کنند.[3]

اگر یاری دادی یاری می‌شوی. اگر دستی گرفتی دستت را می‌گیرند.

امام علی 7: الْإِكْثَارُ إِضْجَار؛ پرگویی آزاردهنده است.[4]

آدم پر حرف به ناچار چیز هایی را به زبان جاری می کند که مایه رنجش و اذیت دیگران است.

امام علی 7: الْبَشَاشَةُ إِحْسَان‌؛ خوش‌رویی کار نیک است.[5]

از بهترین کارهای نیکِ بدون هزینه و سرمایه خوش‌رویی است.

[1]. المحاسن، ج ۲، ص ۳۴۵.

[2]. تحف العقول، ص ۳۱۵.

[3]. تصنیف غررالحکم و درر الکلم، ح ۱۰۳۴۵.

[4]. همان، ح ۴۰۹۹.

[5]. همان، ح ۵۲۱۵.