را قرائت مى‌كرد، مى‌گفت:

«سبحان ربّى الأعلى»

. اين معنى از على 7 نيز روايت شده است.

(1) 351. ابى امامه گويد: بعد از حجّة الوداع با رسول خدا 6 نماز مى‌خواندم و آن حضرت زياد سوره «لا اقسم بيوم القيامة» را قرائت مى‌فرمود، و چون آيه:

ا ليس ذلك بقادر على أن يحيى الموتى‌ (آيا آن خدا قادر نيست مردگان را زنده كند؟) را مى‌خواند، شنيدم مى‌فرمود:

بلى و انا على ذلك من الشّاهدين.

«چرا قادر است؛ من نيز به آن گواهى مى‌دهم».

(2) مؤلّف: در اين معنى روايات ديگرى نيز وجود دارد با مختصر اختلافى در آنچه آن حضرت مى‌گفت.

(3) 352. ابو هريره گويد: رسول خدا 6 چون آيه: و نفس و ما سوّاها، فألهمها فجورها و تقويها را تلاوت مى‌فرمود، اندكى مكث مى‌كرد، بعد مى‌گفت:

اللّهمّ آت نفسى تقويها، و زكّها أنت خير من زكّاها، أنت وليّها و موليها.

«خدايا، به من پرهيزكارى ده، و جانم را پاكيزه كن، كه تو بهترين پاكيزه‌كننده آن، و تو سرپرست و مولاى آنى». اين را مى‌فرمود در حالى كه مشغول نماز بود.

(4)

ملحقات‌

(5) 358) ابو سعيد خدرى گويد: رسول خدا 6 پيش از خواندن قرآن مى‌گفت:

اعوذ باللَّه من الشّيطان الرّجيم‌

«پناه مى‌برم به خدا از شيطان رانده شده».

(6) 359) امام باقر 7 ضمن حديثى فرمود: صداى رسول خدا 6 در خواندن قرآن از همه مردم دلرباتر بود.

(7) 360) رسول خدا 6 فرمود: جبرئيل به من دستور داد ايستاده قرآن بخوانم ...