است، سپس به زبان سريانى تبديل شده و آن‌گاه به زبان عربى.

يونانيانى كه اين علم نزد آنان بوده است آن را على الاطلاق حكمت و بزرگ‌ترين حكمت مى‌خواندند و داشتن آن را علم مى‌دانستند و ملكه آن را فلسفه مى‌خواندند. مقصود آن‌ها برگزيدن بزرگ‌ترين حكمت و محبت آن بوده و كسى كه داراى آن بوده را فيلسوف مى‌ناميدند و مقصودشان از اين نظر، كسى بود كه دوست‌دار برگزيننده بزرگ‌ترين حكمت‌ها بود و نظر آن‌ها اين بود كه اين علم بالقوه تمام فضايل است و آن را علم العلوم و ام العلوم و حكمة الحكم و صناعت الصناعات مى‌ناميدند و مقصودشان از اين كلمه صناعتى بود كه تمام صناعات را به كار مى‌گرفت و فضيلتى كه تمام فضايل را به خدمت مى‌خواند و حكمتى كه تمام حكمت‌ها را استخدام مى‌نمود. اين اسم‌گذارى از آن‌جا ناشى مى‌شد كه گاهى به مهارت‌هاى بسيار زياد، حكمت گفته مى‌شد و درجه بالاى يك صناعت، به شكلى كه شخص در انجام كارهاى آن صناعت به جايى مى‌رسيد كه بيش‌تر افراد ديگرى كه آن را انجام مى‌دادند از عهده آن كارها برنمى‌آمدند نيز حكمت خوانده مى‌شد و گاهى نيز به آن حكمت بشرى گفته مى‌شود. پس چنان‌كه گفتيم، كسى كه بر اثر افراط در يك صناعت به مهارتى فوق‌العاده مى‌رسيد در آن صنعت حكيم ناميده مى‌شد، هم‌چنين كسى كه نظر نافذى در يك صناعت داشت و در آن پشتكار فراوان برخوردار بود در آن چيزى كه نفوذ ديد داشت، حكيم ناميده مى‌شد. مگر اين‌كه به طور اطلاق به اين علم و ملكه آن حكمت مى‌گفتند.