مبادى رسيديم، در اين وقت، آن مبادى از مبادى وجود را مورد استعمال قرار داده، در كنار آن‌ها مبادى تعليم را نيز مورد استفاده قرار مى‌دهيم. و بدين ترتيب به علم اشيايى مى‌رسيم كه از آن‌ها تأخر دارند. بدين صورت آن مبادى به اضافه آن اشيا تبديل مى‌شود به مبادى تعليم و مبادى وجود. همين روش را در مورد تمام اجناس اجسام محسوسه به كار مى‌بريم، هم‌چنين در مورد تمام انواع همه اجناس. در اين نگاه، وقتى كار به نظر در اجسام سماوى مى‌رسد و مبادى وجود آن‌ها را تفحص مى‌كنيم، نظر در مبادى وجود آن‌ها، ما را وامى‌دارد كه با مبادى‌اى روبه‌رو شويم كه نه طبيعيه هستند و نه غير طبيعيه، بلكه موجوداتى هستند كه وجودشان از طبيعت و اشيا طبيعيه كامل‌تر بوده، نه از اجسام هستند و نه در اجسام مى‌باشند، پس در اين مواجهه به علمى ديگر و جستجويى ديگر محتاج مى‌شويم؛ علمى كه به طور خاص مربوط مى‌شود به موجوداتى كه بعد از طبيعيات (- موجودات طبعى) قرار دارند. بدين ترتيب اين چيزى مى‌شود كه در ترتيب جستجو و تعليم بين دو علم طبيعت و علم آن‌چه بعد از طبيعيات قرار دارد واقع مى‌شود و از نظر مرتبه وجودى فوق طبيعيات قرار مى‌گيرد.

يك انسان، يك كمال‌

14. به هنگام جستجو در مبادى وجود حيوان، نظر انسان به آن‌جا كشيده مى‌شود كه ناگزير است به نفس توجه كند و از اين توجه، به‌