به حالت تكافو برسند و علت اين هم آن است كه ما در راه رسيدن به مطلوب خود از راه‌هاى مختلفى پيش مى‌رويم، زيرا ممكن نيست يك راه يكسان- در مورد امور مطلوب- ما را به اعتقاداتى مختلف برساند.

بلكه ضرورتا اين‌طور بايد باشد كه راه‌هايى كه- در اصناف مطلوب- ما را به اعتقادهاى مختلفى كشانده است بايد با هم مختلف باشند، آن هم به شكلى كه ما اختلاف آن‌ها را حس نمى‌كنيم، و آن‌چه آن‌ها را از هم جدا مى‌نمايد درك نمى‌كنيم، بلكه گمان مى‌كنيم در مورد هر امر مطلوبى، همواره از يك راه واحد استفاده مى‌شود. پس به آسانى ممكن است براى رسيدن به مطلوبى خاص، راهى با اين خصوصيات را در پيش گيريم كه ما را [به يقين برساند و براى وصال به مطلوب ديگرى، راهى را در پيش گيريم كه ما را به خيال و صورت مثالى آن مطلوب برساند يا راهى را برگزينيم كه باعث ايجاد] حالت اقناع در ما شده يا گمان‌آور باشد و ما اين مطلب را درك نكنيم و اين‌طور فكر كنيم كه هردو راه يكى است و مسيرى كه در دومى پيموده‌ايم همان است كه در اولى طى كرده‌ايم. در واقع مسأله [حال رسيدن به مطلوب‌] را در بيش‌تر احوال خودمان و در بسيارى از احوال اهل جستجو و نظر، اين‌چنين مى‌يابيم. از اين‌جا معلوم مى‌شود كه ما قبل از شروع به جستجوى مطلوب، مجبوريم كه بدانيم تمام راه‌هايى كه به مطلوب‌ها واصل مى‌شوند، بر مبناى يك صناعت شكل گرفته‌اند و راهى نداريم جز رو آوردن به علمى كه به وسيله آن بين اين راه‌هاى مختلف، به وسيله امور جداكننده و علامت‌هايى كه هر كدام به يكى‌