1. نبوت از اشتداد جهت ولايت تحقق مى‌يابد و هيچ نبيّى بدون جهت ولايت كه رابطه اوست با حق و باطن نبوت است نخواهد بود چه اينكه جنبه نبوت وجه ظاهرى ولايت است.

2. هر نبيّى افضل از اولياء زمان خود است زيرا ولايت اولياى او به مقامى از استكمال نرسيده است كه مستعد و قابل اكتساب نبوت باشد بلكه هر نبيّى از اولياء غير زمان خود كه مقام ولايتشان به مرتبه ولايت او نرسيده نيز افضل است.

3. ملاك تفاضل و برترى هريك از پيامبران بر پيغمبر ديگر «سعه دايره ولايت» اوست چه اينكه ولايت جهت حقى هر نبى است و هرچه كامل‌تر باشد مقام نبوتش نيز تمام‌تر است.

4. ممكن است ولى هر عصرى از اعصار، افضل از بسيارى از انبياء غير عصر و زمان خود باشد بلكه امكان دارد كه ولىّ مبدء ظهور و تحقق بسيارى از انبياء باشد چه اينكه ملاك برترى سعه دايره ولايت است كه جهت حقى است نه نبوت كه جهت خلقى و بشرى است.

انبياء قبل از خاتم رسل، مقام نبوتشان ازلى نيست همچنانكه اولياء و تابعان آن‌ها نيز داراى مقام ولايت ازلى نيستند.

مقام نبوت حضرت ختمى مرتبت و ولايت امير مؤمنان 7 ازلى است «كنت نبيا و آدم بين الماء و الطين.» «و كنت مع الانبياء سرّا و مع محمد جهرا» و حديث نبوى: «انا و على من نور واحد» اشاره به همين معنا است.

5. هريك از رسالت و نبوت و ولايت، داراى خاتمى است. خاتم بايد كامل‌ترين افراد از انبياء و اولياء و رسل باشد و جميع احكام و لوازم مربوط به ولايت يا نبوت را ظاهر نمايد و نزديك‌تر از همه به حق باشد بلكه بلا واسطه، مرتبط به حق و خليفة الله باشد، مهدى موعود (عج) در آخر الزمان بلا واسطه خليفه حق است كه حضرت امير المؤمنان على 7 فرموده‌اند (خطاب به كميل بن زياد نخعى):