تا فضل و عقل بينى بى‌معرفت نشينى،

تبه گردد سراسر مغز بادام،

تو بندگى چون گدايان به شرط مزد مكن،

تو توهم كرده‌اى از قرب حق،

جان گشايد رو به بالا بالها،

جبرئيلا گر شريفى ور عزيز،

جسم خاك از عشق بر افلاك شد،

جمله معشوق است و عاشق پرده‌اى،

جهان در سير حبّى شد هويدا،

جهان و جان بر او شكل حباب است،

چو آفتاب مى از مشرق پياله برآيد،

چو هستى را ظهور اندر عدم شد،

حافظ هر آنكه عشق نورزيد و وصل خواست،

حرف اول از نبوت حرف نون،

خامان ره نرفته چه دانند ذوق عشق؟،

در ازل بست دلم با سر زلفت پيوند،

در اين ره انبياء چون ساربانند،

در اين هجرت اگر ادراك موت است،

در بلا هم چشم لذّات او،

در بيابان چون در و ديوار نيست،

در حسن رخ خوبان، پيدا همه او ديدم،

در رهت طىّ مراحل نكنم پس چكنم؟،

دگر گفتى مسافر كيست در راه؟،

دلا بسوز، كه سوز تو كارها بكند،

دلا در عاشقى ستوار مى‌باشد،

دلا نزد كسى بنشين كه او از دل خبر دارد،

دلش با نور حق همراز گردد،

دل عارف شناساى وجود است،

دوستان عيب من بى‌دل حيران مكنيد،

دوش از مسجد سوى ميخانه آمد پير ما،

دولت پير مغان باد كه باقى سهل است،

راهى است راه عشق كه هيچش كناره نيست،

ربايد دلبر از تو دل ولى آهسته آهسته،

رندان تشنه لب را آبى نمى‌دهد كس،

ره عقل جز پيچ در پيچ نيست،

زانكه پيش از مرگ او بوده است نقل،

ساكنان حرم ستر و عفاف ملكوت،

سالكان راه را محرم شدم،

سالك راه تو ز اول واصل است،

سالك نرسد بى‌مدد پير به جايى،

سايه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد،

سرمايه راهرو حضور و ادبست،