آئينه‌ات دانى چرا غماز نيست،

آتش عشق است كاندر نى فتاد،

آن حكيم مهربان چون راز يافت،

از آستان پير مغان سر چرا كشيم،

از آن جانب بود ايجاد و تكميل،

از جمادى مردم و نامى شدم،

اگر مشتاق جانانى مكن جانا گرانجانى،

المنه لله كه در ميكده باز است،

اى برون از وهم و قال و قيل من،

اى بسا ابليس آدم رو كه هست،

اى بى‌خبر به كوش كه صاحب خبر شوى،

اى دل! به كوى عشق گذارى نمى‌كنى،

اى مرغ سحر، عشق ز پروانه بياموز،

اين مدعيان در طلبش بى‌خبرانند،

بار توحيد هركس نكشد،

با همه قربى كه دارد با خدا،

بعد از بهر او شربت بساخت،

بگذاريد كه از بتكده يادى بكنم،

بمير اى دوست پيش از مرگ، اگر مى زندگى خواهى،

بود بازرگانى او را طوطئى،

بود نور نبىّ خورشيد اعظم،

به خطّ و خال گدايان مده خزينه دل،

به سعى خود نتوان برد ره به گوهر مقصود،

به عنايت نظرى كن، كه من دلشده را،

به مى سجاده رنگين كن گرت پير مغان گويد،

به هنگام خزان در اين خراب آباد بنشست،

پرسى تو ز من كه عاشقى چيست؟،

پيرم ولى به گوشه چشمى جوان شوم،

پيش‌تر از مرگ خود اى خواجه مير،