استادى خبير و بصير و كامل را در مسير او قرار خواهد داد و محال است كسى از راه دل و با تمام وجود چيزى از خداى متعال مطالبه نمايد و «او» اعطاء نكند لذا از سر صدق بخواهيم او دست ما را بگيرد و ..

2. تبعيت و اطاعت از استاد تنها در خصوص استاد سلوكى و پير طريق معنوى است كه واجد همه شرائط معرفتى و معنويتى باشد نه «استاد علمى» كه آنجا ضمن احترام و ادب استاد و شاگردى، عقل و دين حكم مى‌كنند كه انسان سالك معرفت و علم بايد اهل «اجتهاد» باشد نه «تقليد» و به تجزيه و تحليل علمى بپردازد و اهل سؤال و جواب و نقد و نقض و ابرام باشد امّا در سلوك درونى و هجرت باطنى وقتى استاد شايسته شناخته شد دل به او بسپارد و در مقام اطاعت از او برآيد كه:

3. انسان كامل معصوم از انبياء الهى و پيامبر خاتم 6 تا ائمه معصومين عليهم السّلام پير طريق اصلى و راهنمايان راه و صاحب همّتان و مردان ره‌اند كه وجه خدا، كلمه الهى و صراط مستقيم هستند و سير از خلق به حق و از كثرت به وحدت نمودند و مراتب سير و سفر را يكى از پس از ديگرى پشت سر نهادند و خداوند آنها را براى دستگيرى و هدايت خلق از آسمان به زمين تنزّل داد و از فناء به بقاء و از فرق به جمع و بلكه «جمع الجمعى» رسيدند تا پس از عروج به ذروه ملكوت و طى سير صعودى به فرمان‌