يَحْزَنُونَ‌[1] رسيده‌اند و به تعبير علامه طباطبايى ;: «اطلاق آيه كه خوف و اندوه را بطور مطلق از اولياى خدا نفى مى‌كند، دلالت دارد بر اينكه اولياى خدا هم در دنيا متّصف به نداشتن خوف و اندوه‌اند و هم در آخرت ...»[2] و در تفسير نمونه آمده است: «اولياى خدا كسانى هستند كه ميان آنها و خدا حائل و فاصله‌اى نيست، حجابها از قلبشان كنار رفته و در پرتو نور معرفت و ايمان و عمل پاك خدا را با چشم دل چنان مى‌بينند كه هيچگونه شك و ترديدى به دلهايشان راه نمى‌يابد ...»[3] و بنابر روايتى از پيامبر اكرم 6 كه مرحوم ميرزا احمد آشتيانى از بحار الانوار نقل كرده‌اند «اولياء اللّه» داراى ويژگى‌هاى ذيل هستند:

1. به ملكوت دنيا و باطن آن نظر كرده‌اند درحالى‌كه مردم به ظاهر و ملك آن.

(باطن‌نگر هستند)

2. به آخرت گرايش و اهتمام دارند درحالى‌كه مردمان به دنيا. (آخرت‌گرا مى‌باشند)

3. دنبال حيات دل و زنده نگهداشتن جان خويش هستند و از هر چيزى كه ميراننده آنهاست گريزانند. (حيات قلبى دارند)

4. به عمران و آبادانى آخرت خويش پرداخته و در دنيا اهل زهد و عدم دلبستگى به آنان هستند. (زهدگروى جامع دارند)

5. انسانهاى بيدار، بينا و داراى دل و ديده‌اى درك‌كننده و هشيار و هوشمند هستند و فريب امور ناپايدار و گذرا را نمى‌خورند و به دنيا و دنياپرستان با ديده حقارت مى‌نگرند و چشم به چشمه بقاء دوخته‌اند (دل‌بسته به جاودانه‌ها و ابديت هستند) كه:

[1] - يونس، 62.

[2] - تفسير الميزان، ج 10، ص 132، چ بيستم، 1384، قم، دفتر انتشارات اسلامى.

[3] - تفسير نمونه، ج 8، ص 333، چ بيست و ششم، 1382 ش، تهران، دار الكتب الاسلاميه.