شاگرد واگذار نموده تا هر چه كسب كند، ما يحتاج خود را بردارد و بقيّه‌اش را براى ايشان بياورد.

و اصولًا در وقتى هم كه ايشان خودشان به دكّان ميرفتند، براى شاگرد حقوق مشخّصى معيّن نكرده بودند؛ بلكه از اوّل صبح تا هنگام خاتمه عمل هر چه كاسبى كرده بودند، نه آنكه با هم بالمناصفه تقسيم ميكردند، بلكه به شاگرد مى‌گفتند: تو امروز چقدر احتياج دارى؟! مثلًا مى‌گفت: نيم دينار! يا هفتصد فلس! و يا هر مقدارى كه بود؛ و ايشان آن مقدار را به او ميدادند و بقيّه را براى خود بر ميداشتند. و بعضى اوقات، بقيّه‌اش فقط 50 فلس بود، و يا اصلًا چيزى نمى‌ماند. و چه بسا ايشان با همان پنجاه فلس يا دست خالى به منزل باز مى‌گشتند.

وظيفه رفقا در هنگام شدّت واردات يكى از إخوان طريق‌

حالا با اين عائله سنگين چه كنند؟! در اينجا خوب خداوند وظيفه رفقاى طريق را روشن ميكند كه بايد با تمام مراقبت و دقّت مواظب حالات يكدگر باشند. در صورتيكه براى يك نفر از آنها جاذبه روحى از آنطرفِ بالا شديد شد بطوريكه از تدبير امور افتاد و عائله‌اش نيازمند شدند، وى را به وادى فقر و هلاكت و نيستى نسپارند؛ بروند و از اموال خود، خودش و خانواده‌اش را اداره كنند، تا زمانيكه اين سالك از آن حال بيرون آيد و بتواند تدبير امور خود را بنمايد. نبايد منتظر باشند تا از حقوق شرعيّه واجبه همچون خمس و يا از صدقات و زكوات و كفّاراتشان او را اداره كنند، بلكه بايد با تمام اموال خود، بدون حساب و كتاب، بى دريغ همچون عائله خودشان بلكه أولى و افضل و اتمّ و اكمل و بى دريغ‌تر از عائله خودشان، او را و عائله‌اش را متكفّل گردند.

چرا كه او رفيق طريق است و مجاهدات نفسانيّه فى سبيل الله، آنهم مجاهده كُبرى و جهاد اكبر، او را از پاى درآورده، و شدّت واردات معنويّه و حالات روحيّه و تجرّدات نفسانيّه و شدّت اتّصال به عالم غيب و ظهور تجلّيات‌