«اى كسيكه از ميان ما كوچ كردى و رخت بربستى و رفتى، و به دنبال رفتنت صبر جميل و آرامش نيكوى ما به دنبالت مى‌آيد، آيا اتّفاقاً و گهگاهى ممكنست كه راهى به سوى ملاقات و زيارتت پيدا كنيم؟!

پلكهاى چشمان اشكبار من گرچه از آن خون مى‌چكد، و قلب گداخته و سوزان من گرچه محترق گرديده است، معذلك وفاى حقّ تو را ننموده و از در انصاف با تو بيرون نيامده است‌

______________________________ [1] «». ديوان ابن فارض» ص‌ 381 محصّل و خلاصه‌اى از مطالب سابقه در شناخت و معرفت حضرت حاج سيّد هاشم حدّاد روحى فداه‌

حقير فقير چون پس از ارتحال حضرت استاذنا الاكرم و فقيهنا الاعظم آية الله المعظّم علّامه حاج سيّد محمّد حسين طباطبائىّ تبريزى قدَّس الله نفسَه و روحَه الزّكيّه يادنامه‌اى به اسم «مهر تابان» نوشتم و منتشر شد، و بسيارى از سروران ارجمند و بزرگان مطالعه فرمودند، همه به بُهت و حيرت درآمدند كه: عجيب است! علّامه چنين و چنان بود و ما خبر نداشتيم؟ چرا پس ما از اين مطالب اطّلاع نيافتيم؟ ما كه هر روز حضرت علّامه را در خيابان و در مجالس و محافل ميديديم و زيارت مى‌نموديم، چطور ما مطّلع نشديم؟ ما كه خانه مان در كوچه علّامه بود، چطور از اين حقائق خبرى نيافتيم؟!

و چون مطالبى از مرحوم آيتِ إلهى و فقيه نبيل و مرجع گرامى و عاليقدر