چنان تخم چشم خود را رها كنم تا همانند چشمه جارى سرازير شود، و بقدرى بگريد كه آبش خشك شود و به ته فرو نشيند، و آنچه از قطرات اشك در آن باشد همه خالى شود!»

در اينجا حضرت ميفرمايد: من نفس خود را بدينطريق رياضت ميدهم يعنى رام ميكنم، مسخّر ميگردانم، تربيت مى‌نمايم. وه چه معنى بزرگى است رياضت كه به معنى ادب كردن است‌

! بدون استاد و مراقبه و ذكر و فكر و رياضتهاى مشروعه، سلوك جز پندارى بيش نيست‌

نفس انسانى هيولانى است، يعنى قابليّت محضه و استعداد صرف است. اگر تربيت نشود، به بدترين دركات سقوط ميكند و از هر شيطان و درّنده‌اى وحشتناك‌تر ميگردد؛ و اگر ادب شد، به أعلى عِلّيّين صعود ميكند و از فرشتگان پا فراتر مى‌نهد.

سپس عرض كردم: آيا همينطور است يا نه؟! گفت: آرى. و چنان اين گونه گفتار بنده او را مبهوت و بالاخصّ آن دو نفر همراه را به وَجد و شَعف درآورده بود كه گوئى مسأله مشكله‌اى برايشان حلّ شده است.

حقير تصوّر ميكردم اين بيان، راه و مسير او را تغيير داده است و ديگر انتقادى از لزوم استاد و دادن ورد و ذكر و فكر و محاسبه ندارد؛ ولى مع الاسف دفعه ديگرى كه به منزل آمدند و تقريباً از آن موقع قريب يكسال ميگذشت، باز چون سخن از اين مقوله به ميان آمد ديدم باز عين مطالب سابق را تكرار ميكند. از اينجا دانستم كه بيان من نتوانسته است اصول افكار او را كه مسجّل شده است بردارد و ريشه كن كند. و چون عادت كه حكم طبيعت ثانويّه را دارد، آن روش و منهاج با روح وى پيوند خورده و بصورت غرائز او درآمده است.

سرّ واقعى در اظهارات اشكال كنندگان، اباء از هيمنه ولايت حضرت حاج سيّد هاشم بود

بارى، سرّ واقعى اظهارات آن مرد و تأييد اين، آن بود كه نمى‌خواستند زير بار ولايت و هيمنه استاد سيّد هاشم حدّاد بروند؛ با آنكه همگى به خوبى وى را مى‌شناختند و نسبت به مقامات روحانى و كمالات معنوى او اعتراف داشتند.