: سَلامُ اللَهِ ما كَرَّ اللَيالى‌

وَ جاوَبَتِ الْمَثانى وَ الْمَثالى (1)

عَلى وادى الاراكِ وَ مَن عَلَيْها

وَ دارٍ بِاللِوَى [1] فَوْقَ الرِّمالِ (2)

دعاگوى غريبان جهانم‌

وَ أدْعو بِالتَّواتُرِ وَ التَّوالى (3)

به هر منزل كه رو آرد خدا را

نگه دارش به لطف لا يزالى (4)

منال اى دل كه در زنجير زلفش‌

همه جمعيّت است آشفته حالى (5)

ز خَطّت صد جمال ديگر افزود

كه عمرت باد صد سال جلالى (6)

تو مى‌بايد كه باشى ورنه سهل است‌

زيانِ مايه جانىّ و مالى (7)

بدان نقّاش قدرت آفرين باد

كه گِرد مَه كشد خطّ هِلالى (8)

فَحُبُّكَ راحَتى فى كُلِّ حينٍ‌

وَ ذِكْرُكَ مونِسى فى كُلِّ حالِ (9)

سويداى دل من تا قيامت‌

مباد از شور سوداى تو خالى (10)

كجا يابم وصال چون تو شاهى‌

من بد نام رِند لا ابالى (11)

خدا داند كه حافظ را غرض چيست‌

وَ عِلْمُ اللَهِ حَسْبى مِن سُؤالى (12)