پدرش خبر داد به ما كه گفت: سَمِعْتُ الاصْمَعىَّ يَقولُ: حميد طويل گفت: من هيچگاه با ثابِت بَنانىّ براى انجام حاجتى همراه نشدم مگر آنكه اوّلين كارى را كه بدان ابتدا مى‌نمود سُبْحَانَ اللَهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ وَ اللَهُ أَكْبَرُ بود؛ و پس از آن حاجتش را به زبان مى‌آورد.

و از حديث او همچنين از يزيد بن إسمعيل، از قبيصة از سفيان ثورى روايت است كه:

إنَّ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ قَالَ لَهُ: إذَا جَاءَكَ مَا تُحِبُّ فَأَكْثِرْ مِنَ الْحَمْدُ لِلَّهِ، وَ إذَا جَاءَكَ مَا تَكْرَهُ فَأَكْثِرْ مِنْ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إلَّا بِاللَهِ، وَ إذَا اسْتَبْطَأْتَ الرِّزْقَ فَأَكْثِرْ مِنَ الاسْتِغْفَارِ!

قَالَ سُفْيَانُ: فَانْتَفَعْتُ بِهَذِهِ الْمَوَاعِظِ.

«جعفر بن محمّد به او گفت: زمانيكه چيز پسنديده و محبوبى به تو رسيد الْحَمْدُ لِلَّهِ زياد بگو، و زمانيكه چيز ناپسند و مكروهى به تو رسيد زياد بگو: لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إلَّا بِاللَهِ، و زمانيكه ديدى روزى تو دير ميرسد زياد استغفار برزبان جارى كن!

سفيان گفت: من اين مواعظ حضرت را كه به كار بستم از آن فائده و نتيجه بردم.»

و امّا مُسْلم بن حَجّاج در صحيحش آورده است كه: رسول خدا صلّى الله عليه (و آله) و سلّم‌

كَانَ يَقُولُ فِى السَّرَّآءِ: الْحَمْدُ لِلَّهِ الْمُنْعِمِ الْمُتَفَضِّلِ؛ وَ كَانَ يَقُولُ فِى الضَّرَّاءِ: الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى كُلِّ حَالٍ.

«در وقت گشايش و مسرّت مى‌گفت: حمد از آنِ خداى نعمت بخشنده و فضل و رحمت دهنده است؛ و در وقت گرفتارى و شدّت مى‌گفت: حمد از براى خداست در هر حال.» [1]

______________________________ [1] «محاضرات» ج 2، ص 280 و 281