تا آسمان ز حلقه بگوشان ما شود
كو عشوهاى ز ابروى همچون هلال تو
تا پيش بخت باز روم تهنيت كنان
كو مژدهاى ز مقدم عيد وصال تو
اين نقطه سياه كه آمد مَدار نور
عكسى است در حديقه بينش ز خال تو
در پيش شاه عرضِ كدامين جفا كنم
شرح نيازمندى خود يا ملال تو
حافظ درين كمند، سرِ سركشان بسى است
سوداى كج مپز كه نباشد مجال تو [1]
______________________________ [1] «ديوان حافظ شيرازى» طبع محمّد قزوينى و دكتر قاسم غنى، ص 282، غزل 408؛ و از طبع پژمان، ص 189 و 190، غزل 416