7 را روايت نموده است.

و از همين جا جمعى از اساطين كه از جمله ايشان ملّا صالح مازندرانى است تصريح كرده‌اند كه: زيدىّ بودن او به اعتبار نَسَب است، نه به اعتبار مذهب. و علّامه حلّى گمان كرده است كه به اعتبار مذهب بوده است؛ و اين گمان و توهّم از علّامه از غرائب است؛ و گويا علّامه آن حديث طويل را كه راجع به امامت حضرت رضا 7 روايت كرده است ملاحظه ننموده تا بر او روشن گردد كه تصريحاتى در آن روايت است كه دلالت دارد بر آنكه زيدىّ المذهب نبوده است.

و سپس گويد: در «كافى» دو حديث طويل از او روايت شده كه هر دو، دلالت بر جلالت و امانت و عدالت او دارد. و در آنها حضرت سرّ خود را كه در نزد غير عادل امين نمى‌گذارد در نزد او گذارده است.

و سپس مقدارى از آن دو روايت را كه يكى از آنها همين روايتى بود كه ما در اينجا نقل كرديم نقل ميفرمايد.

لقب «غياث» در مورد هيچيك از ائمّه جز امام رضا 7 نيامده است‌

أقولُ: در هيچيك از روايات، صفت «غَوْث» و «غياث» و «يَلُمُّ بِهِ الشَّعَثَ وَ يَشْعَبُ بِهِ الصَّدْعَ» و «يُؤْمِنُ بِهِ الْخآئِفَ» لقب هيچيك از ائمّه عليهم السّلام غير از حضرت بقيّة الله عجّل الله فرجه قرار نگرفته است، و فقط در اين روايت حضرت رضا 7 را بدين صفات متّصف و بدين القاب ملقّب نموده‌اند.

غَوْث در لغت به معناى كمك و معونه است، و غياث كه اصل آن غِواث است به معناى آن چيزى است كه با او رفع حاجت مضطرّ را مى‌نمايند مانند غذا و طعام و سرمايه كسب و نحو ذلك.

الْغَوْثُ وَ الْغُواثُ وَ الْغَواثُ: الْمَعونَةُ. الْغَوْثُ أيضًا وَ الْغياثُ وَ الْغَويثُ: ما أغَثْتَ بِهِ الْمُضْطَرَّ مِن طَعامٍ أو نَجْدَةٍ.