و محيلان دنيا پرست اتفاق مى‌كنند و از ايشان سخنان به مردمان مى‌رسانند كه چندين رياضت مى‌كشد، چنين كرامات كرد و چنان از غيب خبر داد، و چون در مجالس متعدده از اشخاص مختلفه اين سخنان شنيده شد، در خاطر بعضى از عزيزان اعتقاد به آن شخص پيدا شد و فساد در دماغ او راه يافت و [فتنه‌] بسيار از اين ممر در مملكت دين و دنيا پيدا آمد، اين دو طايفه‌اند كه سبب بدنامى بزرگان دينند.

سؤال: اگر كسى گويد: چرا حسد و بغضا در اهل علم بيشتر از اهل ساير حرف و صناعات است؟

جواب گوئيم: اولا به جهت آنكه علم غذاى روح است، چنانكه طيبات مأكوله، غذاى جسم، و همچنانكه غذاى طيب جسمانى، تقويم بدن اصحّا مى‌كند نه مريض، چه بيمار از اغذيه طيبه متضرر مى‌شود و بسا باشد كه باعث هلاك او شود، همچنين غذاى طيب روحانى كه علم است، تقويم ارواح اصحّا النفوس مى‌كند نه مريض النفس.

پس طالب علم بايد كه اولا ذات خود را از امراض روحانى و هوا جس نفسانى تنقيه كند و بعد از آن متعرض تحصيل علم شود، و اين قوم اكثر، در اوان جهالت و خبث سريرت كه نفوس ايشان مبتلا مى‌باشد به انواع امراض نفسانى و اخلاق شيطانى، بى‌تنقيه سرّ و تهذيب نفس، مشغول به تناول غذاى روح كه عبارت است از علم، مى‌شوند، هر آينه به تراكم آن امراض مبتلا مى‌باشند.