ز روى زلف او صد روز شب كرد

بسى بازيچه‌هاى بو العجب كرد

دل ما دارد از زلفش نشانى‌

كه خود ساكن نمى‌گردد زمانى‌[1]

از او هر لحظه كار از سر گرفتم‌

ز جان خويشتن دل بر گرفتم‌

از آن گردد سر زلفش مشوش‌

كه از رويش دلى دارد بر آتش‌[2]

همه عالم ظهور نور حق دان‌

حق اندر وى ز پيدايى است پنهان‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)