دوستدارى ايشان به درجه خلّت رسيد و موسى بن عمران به بركت وفاء به عهد ايشان رتبه كلام و اصطفا [اصفياء] يافت و عيسى بن مريم به نور شناسائى ايشان به مرتبه روح اللهى رسيد و روح القدس در بهشت جزوى از باغهاى معرفت ايشان نو بر چشيد[1].

پس شيعيان امت مرحومه كه امت ايشانند، و فرقه ناجيه كه منسوب به ايشانند، بدين سزاوارترند كه بجاه ايشان توسل جويند، به جناب اله، و ايشان را شفيع خود سازند در آن در گاه. پس چون بر يكى از ايشان كار تنگ شود، بايد كه تضرع و زارى به در گاه بارى برد و بگويد: بار خدايا اگر چه بنده گنه كارم و از شرم و خجالت گناه روى سؤال ندارم، اما به عزت و جاه بزرگان درگاهت و به رفعت و قرب مقربان بارگاهت، آنانى كه به فضل رحمت خود، محبت ايشان در دل من نهاده و روح مرا بريشان شناسائى داده اعنى محمد و على و فاطمه و حسن و حسين و على بن الحسين و محمد بن على و جعفر بن محمد و موسى بن جعفر و على بن موسى و محمد. بن على و على بن محمد و حسن بن على و الحجة القائم- :- كه مرا از عصيان و خطا نگاه دار و نفس مرا از شيطان و هوى در پناه دار و گناهان مرا بيامرز، و دشمنان مرا منكوب و مخذول گردان، و فلان مهم مرا بساز و به لطف و مرحمت خود اين نيازمند را بنواز، چه قدر ايشان نزد تو از آن برتر است كه دعاى كسى كه متوسل بريشان شده باشد رد كنى، و با او هر چند بد كرده باشد بد كنى.

[1] - رك: بحار الانوار ج 26 ص 93 باب« ان دعاء الانبياء استجيب بالتوسل و استشفاع بهم صلوات اللّه عليهم اجمعين».