بواقى خلاص مى‌شود، و اگر با اين كار استعمال احكام شرع نيز بر وجهى سزاوار (و) شايسته كند با اخلاص نيت، و در آن مستقيم شود و بر يك حال باشد و آداب و سنن را بجاى آورد، از جميع اشتباهات بيرون آيد، و اگر نتواند كرد، نظر كند در امر آن حاكم كه بر او حكم مى‌كند و به بيند اگر نظر او در اين حكم مقصود است بر حق صرف و مراعات حال آخرت او مى‌كند، و اگر چه در صورت كار دنيا باشد، بداند كه آن حاكم، عقل صرفست، البته متابعت او كند و شكر حق بجاى آورد. و اگر نظر او مقصور است بر دنيا، بداند كه آن حاكم، طبع صرفست يا طبع آميخته به شيطنت يا هوى يا عقل مشوب به يكى از اينها يا شرع مخلوط به هوى يا عرف غير مقبول عقلا يا عادت رديئه سفها، و بر هر تقدير، البته امر را ترك كند و پيروى نكند و اگر نداند كه منظور نظر او چيست و او را حيرتى رو دهد، در تمييز بايد كه رجوع به عقل كامل كند، يعنى با صاحب عقل كامل يا كسى كه نزديك به او باشد، در عقل مشورت كند اگر ميسر شود، و الا تضرع و زارى به درگاه بارى برد و از جناب الهى هدايت و رشد خود يا هدايت بسوى هادى سؤال نمايد، و زينهار كه بى‌تامل در آن امر اقدام نمايد، [ننمايد] پيش از آنكه حقيقت حال بر او ظاهر شود، چرا كه بسيار بوده كه شيطان، شرّ محض را در صورت خير صريح، در نظر صاحبش جلوه داده و او را بدين وسيله به شقاوت كشانيده، پس هر كس را ناچار است كه نزد هر خاطرى كه در دل خطور كند، تفتيش نمايد كه آيا از الهام فرشته است يا وسوسه شيطان، و هر چند خاطر در صورت عبادت باشد و تفتيش بدين نحو تواند بود كه مذكور شد.

\*\*\*