[الذى نور قلوب العارفين بذكره‌]

ذكر

پروردگارى كه دل‌هاى عارفان را از تيرگى غفلت و غبار ظلمت نجات داد و به نور يادش روشن نمود.

شايد بتوان گفت: منظور از ذكر در اين جمله قرآن مجيد است، چنان كه در بسيارى از آيات، از آن به عنوان ذكر ياد فرموده:

[إنا نحن نزلنا الذكر و إنا له لحافظون‌][1].

همانا ما قرآن را نازل كرديم، و يقينا ما نگهبان آن [از تحريف و زوال‌] هستيم.

لذا معنا اين مى‌شود كه عارفان با توفيق حضرت حق، به كتاب الهى تسليم شده و موفق به شناخت مفاهيم ملكوتى آن شدند و از پى معرفت به اجراى فرامين آن برخاستند و از اين طريق، تاريكى جهل و ظلم بر نفس و بى‌ايمانى را زدوده و خانه قلب را به نور ملكوتى قرآن روشن كردند و با اين چراغ پر فروغ الهى در بين مردم زيستند:

[1] -حجر( 15): 9.