رحيمى كه بساتين قلوب مقربان درگاه را به دستيارى‌

«قلب المؤمن بين إصبعين من أصابع الرحمن»[1]

به اشجار [ألا بذكر الله تطمئن القلوب‌][2] مخضر وريان نمود.

غفورى كه از گلزار [لا تقنطوا من رحمة الله‌][3] گل‌هاى [إن الله يغفر الذنوب‌ جميعا][4] رويانيد.

مهربانى كه در بهارستان [لا تيأسوا من روح الله‌][5] زواهر [يبدل الله سيئاتهم‌ حسنات‌][6] برويانده.

بى‌مانندى كه ادراك از سياحت بيداى معرفتش‌

«ما عرفناك حق معرفتك»

گويان كه پويندگان دانش به پيمودن صحراى كمالش در وادى [لا علم لنا إلا ما علمتنا][7] پويان‌

«لا أحصى ثناء عليك أنت كما أثنيت على نفسك».

منعمى كه بلبل زبان و طوطى بيان در شاخسار نعماء و شكرستان آلاء او أبكم‌

[1] -صحيح مسلم: 4/ 2045 با كمى تغيير.

[2] -رعد( 13): 28.

[3] -زمر( 39): 53.

[4] -زمر( 39): 53.

[5] -يوسف( 12): 87.

[6] -فرقان( 25): 70.

[7] -بقره( 2): 32.