[وإذا استقام على بساط الأنس بالمحبوب مع أداء أوامره واجتناب نواهيه وصل إلى روح المناجاة]

انس الهى‌

چون عارف، متمكن بر بساط انس با محبوب حقيقى شد و اوامر و نواهى او را به اجرا گذاشت روح مناجات را يافته و به جايى مى‌رسد كه، ترك عبادت آن هم نه تنها واجبات بلكه سنتها برايش از قبيل جدا شدن ماهى از آب است و از اين كلام استفاده مى‌شود كه كسالت و كاهلى در عبادت نشانه دورى از جناب اوست و ميل و رغبت به آن دليل قرب و علامت توجه به جلال و جمال اوست.

از نبى اكرم 6 نقل شده كه در وقت رسيدن اوقات نماز به بلال مى‌فرمود:

أرحنا يا بلال‌[1]،

ما را راحت كن‌

يعنى: اذان بگو تا ما به عبادت حق كه راحت و لذت ما در آن است مشغول شويم.

حفظ اوامر و نواهى حق بالاترين ادب انسان به مولاست و بساط انس با او به وسيله دستورهايش براى آدمى حاصل مى‌گردد.

[1] -بحار الأنوار: 79/ 193، باب 1.