[والرجاء فرع اليقين‌]

اميد به خدا

دومين اصلى كه زندگى عارفان بر محور آن مى‌چرخد، «اميد» است. اميد به لطف حق. اميد به رحمت دوست. اميد به عنايت او. اميد به خداوندى كه بدون درخواست از او، انسان را از فيض وجود بهره‌مند نمود و از ابتداى تكوين نطفه، تا بيرون رفتن از دنيا، در همه شؤون حيات، آدمى را غرق در نعمت و لطف و عنايت خود فرموده است.

اميد انسان به حضرت دوست، ميوه يقين او به واقعيت‌هايى است كه از خداوند مهربان نسبت به انسان صادر شده است. و اين اميد يكى از بهترين سرمايه‌هاى معنوى است كه با كمك آن، انسان به كمالاتى كه مافوق تصور است مى‌رسد.

اميد شيرين‌ترين ميوه‌اى است كه قلب انسان چشيده و برترين سرمايه‌اى است كه آدمى به وسيله آن سودمندترين تجارت را انجام داده است.

براى به دست آوردن يقينى كه سازنده اميد است بايد سه حقيقت را در نظر گرفت:

1- رفتار خداوند با انسان.

2- برخورد حضرت حق با گنهكاران پشيمان.