شده و اين علم است كه انسان را در درجه عارفان، عاملان، متقيان، خاشعان و خائفان قرار مى‌دهد و با توجه به اين علم است كه انسان علاوه بر آگاهى به حلال و حرام و قوانين و مقررات الهى، حضرت حق را شناخته، به عظمت و بزرگى او پى مى‌برد و نيز خود را شناخته و كوچكى‌اش را در برابر بزرگى حق مى‌يابد و براى جبران كوچكى‌اش كه سخت او را به وحشت مى‌اندازد، اقدام به بهترين عبادت براى رسيدن به مقام قرب كرده، تا در آن مقام به جبران نقص و نيازمندى و ذلت و حقارت خويش نايل آيد.

هم چنين به سبب اين علم، به عاقبت اعمال نيك آگاه شده و در پى انجام هر كار نيكى برمى‌آيد و از نتايج اعمال بد مطلع شده و از هر گونه بدى اجتناب كرده، يا براى جبران بدى‌هاى گذشته‌اش به توبه آراسته مى‌گردد. چنين شخصى كه به اين علم مى‌رسد از خوف گناه و نتيجه‌اش هميشه نگران و اشك‌ريزان است و براى ترس از كوچكى‌اش در برابر خداوند دچار خشيت شده و متوسل به عبادت و جهاد و هر كوششى در راه خدا مى‌گردد. او از اين راه وجودش همانند وجود انبيا منبع خير و بركت مى‌شود. و به همين خاطر است كه حضرت صادق 7 هرگونه خوف مثبتى را نتيجه اين علم دانسته و مى‌فرمايد: فالخوف فرع العلم.