4- خوف از عذاب گناهان انجام گرفته و اين كه اين خوف بهترين علت براى توبه است.

5- خوف از نقصان در عبادت يا قلت آن در برابر عظمت حق.

6- خوف از ناچيزى خود، در برابر عظمت بى‌نهايت در بى‌نهايت حق.

1- خوف از پيش آمدن خطر براى مردم‌

خوف از پيش آمدن خطر براى جامعه و اعلام آن براى بيدارى مردم، مخصوص انبيا و اوليا و ائمه و حكيمان و دلسوزان دورانديش است.

همين خوف كه برخاسته از دلسوزى آنان نسبت به خلق بود، آنان را وادار كرد كه با تمام وجود براى سعادت دنيا و آخرت قيام كنند و آنان را از گرفتار شدن به وادى گمراهى حفط نمايند.

قرآن كريم درباره ترس نوح نسبت به قومش مى‌فرمايد:

[لقد أرسلنا نوحا إلى قومه فقال يا قوم اعبدوا الله ما لكم من إله غيره إني أخاف عليكم عذاب يوم عظيم‌][1].

به يقين، نوح را به سوى قومش فرستاديم، پس به آنان گفت: اى قوم من! خدا را بپرستيد كه شما را جز او معبودى نيست، من قطعا از عذاب روزى بزرگ بر شما مى‌ترسم.

و نيز مى‌فرمايد:

[و لقد أرسلنا نوحا إلى قومه إني لكم نذير مبين\* أن لا تعبدوا إلا الله إني‌

[1] -اعراف( 7): 59.