است كمك كند، براى انسان، از اين‌گونه خوف جز رنج و مشقت براى بدن و عذاب براى روح و اضطراب در فكر و انديشه حاصلى نيست و بايد گفت: براى اين ترس در وجود انسان، علتى به جز غفلت و جهل وجود ندارد.

2- ترس از برنامه‌هايى كه وقوع و عدم وقوعش مساوى الطرفين است، مثل اين كه نهالى را بكارد و در ترس فرو رود كه اين نهال ثمر مى‌دهد يا نه.

راستى ترس در اين زمينه و امثال آن چه معنا دارد؟ در اين مرحله انسان وظيفه دارد تخم را بنشاند و قواعد كشاورزى را در جنب آن رعايت نمايد، اگر به محصول نشست، از عنايت و فضل اوست، اگر بدون ثمر ماند، بايد به جستجوى علتش برآمد و مانع به ثمر نشستن نهال را از راه نهال دور كرد، علاوه بر اين بايد دانست كه موجودات اين جهان مادى، در معرض حادثه‌اند و گاهى حادثه متوجه زراعت و محصول انسان مى‌شود و اين حادثه خود بابى از ابواب ابتلا از طرف حق براى رشد بندگان است، در اينجا به جاى ترس بايد خوشحال بود كه خداوند بزرگ انسان را جهت آزمايش انتخاب كرده است و گاهى هم حادثه جريمه‌اى است براى جرم‌هايى كه از انسان سرزده، عاقل كسى است كه از حادثه پند گرفته و خود را در ميدان رشد و كمال و جبران نواقص قرار بدهد. پس ترس در اين‌گونه امور، كارى است بيهوده و زيان آن فقط متوجه اعصاب خود انسان است.

3- ترس از امورى كه بدون برهان عقلى و دليل منطقى، از زمان‌هاى قديم زمينه‌ساز وحشت شده، مثل ترسيدن از جنازه ميت، يا جن، يا تنها بودن به وقت شب در خانه، سبب اين ترس مغلوبيت عقل در برابر قوه وهم است و راه علاج اين ترس، تمرين و رياضت است.

4- ترس از فرا رسيدن مرگ كه اين ترس داراى عللى است كه با شناخت آن علل و علاجش، انسان از مسئله وحشت از مرگ نجات يافته و نسبت به سفر آخرت حالت شوق پيدا خواهد كرد.