حكايت «29» درويشى را ديدم كه به غارى درنشسته بود ...

______________________________ (358)- را: مفعول بواسطه است براى ملوك و اغنياء.

(359)-

قطعه بر وزن شماره 1 با قافيه مقيد مردف.

(360)- سؤال. مراد از سؤال، خواهندگى است نه پرسش.

(361)- نياز: احتياج. ريشه‌اش پهلوى است و ريشه اوستايى آن مركب از «نى» و «آزا» بمعنى فشار دادن و بستن.

(362)- اجابت دعوت سنت است: يعنى پذيرفتن دعوت برادر مسلمان مستحب است. سنت، ادب اسلامى است كه از پيغمبر اكرم رسيده است. حديث:

اجيبوا الدّاعى و لا تردّوا الهديّة و لا تضربوا المسلمين (از ابن مسعود) ترجمه:

دعوت‌كننده را اجابت كنيد و ارمغان را پس مدهيد و مسلمانان را نزنيد.

(363)- سنت. جمع آن سنن. در اصطلاح، گفتار و كردار و اظهار موافقت از طرف پيغمبر اكرم است.

(364)- بعذر قدمش رفت: يعنى پادشاه براى پوزش‌خواهى و تشكر از آمدن درويش به پيش درويش رفت.

(365)-

فرد بر وزن شماره 1.

(366)-

مثنوى بر وزن شماره 11.

(367)- دف: مأخوذ از عربى: دفّ و آنهم مأخوذ است از: تفف كه در زبان عربى بمعنى زدوكوب است. دف يكى از آلات موسيقى است.

(368)- تماشا: در اصل عربى، تماشى، مصدر باب تفاعل است بمعنى مشاهده كردن و لذت بردن.

\* قاعده راجع به ابدال: چند لفظ عربى است كه در فارسى ياء آن بصورت الف درمى‌آيد و آن عبارت است از: تمنا، تولا، تبرا، تقاضا. تماشا.

(369)- نسرين: كه آنرا در عربى نسرين بكسر نون و ورد الصينى مينامند و در اشعار فارسى گاه مى‌آيد هم نام گلى است و هم نام جزيره‌اى است كه از آن عنبر مى‌آوردند.

(370)- دماغ: فاعل است براى جمله بسر آورد.

(371)- هيچ: در اينجا بمعنى اندك است.

مفاد شعر اين است كه از همه‌چيز ميتوان گذشت ولى شكم پيچ‌پيچ، تاب قناعت ندارد و به اندك قانع نميشود.