پهلو زدن: برابرى كردن:

سعدى ذَهَب: زر، طلا.

مُزوَّر: (اسم مفعول) به دروغ آرايش شده، بدل، قلب كه ظاهر آن آرايش شده.

فاش: آشكارا، آشكار.

امير المؤمنين: فرمانده گرويدگان، از اين تركيب مقصود مولانا معنى لغوى است، مهتر مؤمنان و از مؤمنان فرشتگان مقصود است.

ابدال: جمع بديل: گزيده، ولى.

ناز: به خود باليدن.

پنجه زدن: به ستيز برخاستن.

سرگين وقت چاشت: سرگينى كه آفتاب بر آن تابد و گندش را آشكار كند.

مضمون اين بيتها مكمل معنى بيتهاى پيشين است، كه در هر حال از مكر شيطان نبايد غافل بود. اگر فتوحى براى سالك دست دهد و توفيق عبادتى يابد، مپندارد به كمال رسيده است، چرا كه آزمايشى به ميان نيامده تا معلوم گردد چكاره است و بايد در همه حال از خدا خواست كه تا امتحان پيش نيامده بر ما بپوشاند و اگر امتحان در ميان آيد ما را يارى كند. نبينى ابليس كه مهتر فرشتگان بود چون بر خود باليد و خويش را از آدم بهتر ديد رسوا گرديد. نيز در بيتها تعريضى است به كسانى كه با ظاهر آراسته و درون بيمار خود را مرد كامل و راهنماى گمراهان مى‌شناسند.