زيد را اكنون نيابى كو گريخت‌

جَست از صفّ نعال و نعل ريخت‌

تو كه باشى زيد هم خود را نيافت‌

همچو اختر كه بر او خورشيد تافت‌

نى از او نقشى بيابى نى نشان‌

نى كَهى يابى به راهِ كهكشان‌

شد حواسّ و نطقِ با پايان ما

محو علم و دانش سلطانِ ما

حسّها و عقلهاشان در درون‌

موج در موج «لَدَيْنا مُحْضَرُون»

بدر مى‌جويم از آنم چون هلال‌

صدر مى‌جويم در اين صف نعال‌

هست دستى كه كشد دست مرا يارانه؟

وز چنين صف نعالم سوى پيشانه برد

حاجتش نبود به سوى كُه گريخت‌

كز پى‌اش كُرّه فلك صد نعل ريخت‌