خاصّه رنجور و ضعيف آواز شد

ليك بايد رفت آن جا نيست بُد

چون ببينم كآن لبش جنبان شود

من قياسى گيرم آن را هم ز خود

چون بگويم چونى اى محنت كشم‌

او بخواهد گفت نيكم يا خوشم‌

من بگويم شكر چه خوردى ابا

او بگويد شربتى يا ماشبا

من بگويم صُحّ نُوشَت كيست آن‌

از طبيبان پيش تو گويد فلان‌

من بگويم پس مبارك پاست او

چون كه او آمد شود كارت نكو

پاى او را آزمودستيم ما

هر كجا شد مى‌شود حاجت روا

اين جوابات قياسى راست كرد

پيش آن رنجور شد آن نيك مرد

در ميان صالحان يك اصلحى است‌

بر سر توقيعش از سلطان صحى است‌

گفت چونى گفت مُردم گفت شكر

شد از اين رنجور پر آزار و نُكر

كين چه شكر است او عدوِّ ما بُدست‌

كر قياسى كرد و آن كژ آمده است‌

بعد از آن گفتش چه خوردى گفت زهر

گفت نوشت صحّه افزون گشت قهر