و اگر كفار به سبب تحصّن ايشان بر ساير مسلمين مستولى شوند يا از ماندن كفار در مقابل ايشان خوفى از كسر بيضه اسلام باشد جايز نيست تحصن ايشان به قلعه و خندق و مانند آن، و واجب است ايشان را بر آمدن از قلاع و اقدام به جهاد و دفاع، تا حفظ بيضه اسلام نمايند و غير مقصودين را كه علم به مقاومت مقصودين ندارند، واجب است فوراً نهضت به امداد ايشان، اگر چه مقصودين را فى الواقع قدرت مقاومت باشد، چه اگر تأخير كنند تا كشف حال مقصودين از هجوم قاصدين شود، شايد استيصال و هلاك ايشان مكشوف گردد و اگر تعجيل ندهند مقصودين را، اطمينان خاطر و تقويت قلب به هم رسد و چنان كه جايز نيست تأخير غير مقصودين به ظن مقاومت مقصودين، همچنين جايز نيست ايشان را تعلل به اين كه ظن غلبه مسلمين شرط جهاد است و چگونه رواست در اين مقام تعلل به اين گمان و تقاعد از جهاد و آسايش در دور و پوشيدن جامه راحت و نوشيدن جام استراحت و حال آن كه احدى در اشتراط ظن غلبه سخن بر سبيل احتمال نگفته، چه جاى اين كه قائل شود به آن؟! و اگر مسلمين به گمان اين اشتراط، تعلّلى در اين جهاد نمايند، از كجا است ايشان را علم به اين كه اين دشمن كه بعض بلاد اسلام را تسخير و عموم اهل آن را ذليل و اسير ساخته، اكتفا خواهد نمود به آن سر زمين و به همان مسلمين، با آن كه به حسب عادت چنان كه پيش بيان شد گمان نيست كه اكتفا به بعض نمايد؟!

[فرق يازدهم سزاوار نبودن هجوم ناگهانى و شبيخون زدن‌]

فرق ديگر كه دليل است بر مزيد اهتمام و تأكيد در وجوب اين جهاد: آن كه در جهاددعوتى سزاوار نيست هجوم ناگاه و شبيخون و مانند آن و در اين جهاد باكى نيست از آن و جايز است مقاتله با دشمن بدانچه غير سم باشد و اميد فتح به آن رود مانند خرابى قلعه‌ها و خانه‌ها و ديوارها و سوزانيدن به آتش و فرو ريخت‌[1] كه شمرده شود از آن محاربه‌[2] به توپ و

[1]. چنين است، و كلمه واضح نيست.

[2]. چنين است، و كلمه واضح نيست.