ترك جهاد را تهلكه و هلاك دانسته و ملاحظه آن همه دشمن و احتياط از جان پاك نفرموده، حال آن كه اگر مسلمين به ملاحظه ظن هلاك و وجوب حفظ نفس بار اوّل فرار كنند به اين خيال كه بار ديگر جهاد نمايند و غالب شوند، از كجا علم ايشان حاصل است به اين كه بار ديگر غلبه خواهند يافت؟ با اين كه در مرتبه اوّلى فرار كرده‌اند و از بى ثباتى ايشان جرأت طمع دشمن زياد گشته؟ و همچنين اگر بار دوم و سوم نيز به همين نسبت فرار كنند، به حسب عادت معلوم است كه امر به جايى مى‌رسد كه كافرى تنها از صد مسلم و بيش از آن پروا نكند و بالاخره كفره بر مسلمين و اسلام مستولى شوند. پس مسلمين راست كه در آغاز كار از قتال كفار پروا نكنند خواه دشمن دو برابر باشد يا ده برابر، و ظن هلاكت باشد يا نباشد؛ بلى اگر دشمن دين بر بلاد اسلام و مسلمين هجوم آورد و مقصودين را به مقاومت او يقين نباشد لازم نيست كه فوراً قتال كنند بلكه جايز است تحصن ايشان به شرط امكان به قلعه و خندق و امثال آن، به انتظار امداد ديگران و لازم است از باب مقدمه كه براى حفظ دين و جان، اعلام به ديگران نمايند. بلى اگر به قتال ملجأ نشوند ايشان را، لازم است قتال و جايز نيست استسلام چه از رسول خدا مروى است: «من اْستأسر بغير جراحةٍ مثقلة فليس منّا»[1] و نيز چون خداوند عالميان فرموده: «كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً»[2] پس اگر مسلمين از روى اخلاص در دفع دشمن سعى بليغ نمايند و در معارك جهاد ثابت قدم باشند، بر خدا لازم است كه از لطف بى منتهى به وعده‌ «وَ إِنْ قُوتِلْتُمْ لَنَنْصُرَنَّكُمْ»[3] وفا فرمايد و ظلمت كفر را بر نور اسلام غالب نسازد.

[1]. وسايل، ج 15، ص 86، ح 20039.

[2]. بقره، آيه 249.

[3]. حشر، آيه 11.