قلت لأبي الحسن موسى (ع): إني أبول ثم أتمسّح بالأحجار فيجى‌ء منّي من البلل ما يفسد سراويلي. قال: ليس به بأس.[1]

به امام موسى كاظم (ع) عرض كردم: پس از بول، با سنگ مسح مى‌كنم، بعد از آن رطوبتى خارج مى‌شود كه لباسم را آلوده مى‌كند. حضرت فرمود: اشكالى ندارد.

در موثق اسامه آمده است:

قلت لابي عبدالله (ع): عن الثوب تكون فيه الجنابة فيصيبني السماء حتى تبتل عليَّ، فقال: لا باس.[2]

به امام صادق (ع) عرض كردم: لباسى آلوده به منى دارم، و از آسمان (باران يا برف) مى‌بارد و من خيس مى‌شوم [حكم آن چيست؟] حضرت فرمود: اشكالى ندارد.

6. در روايتى حَسن از اسامه مى‌خوانيم:

قلت لابي عبدالله (ع): يصيبني السماء وعليَّ ثوب فتبله و أنا جنب، فيصيب بعض ما اصابت جسدى من المني، أفاصلّي فيه؟ قال: نعم.[3]

به امام صادق (ع) عرض كردم: در حال جنابت، از آسمان بر من (باران يا برف) مى‌بارد و لباسم را خيس مى‌كند و به قسمت‌هايى از بدنم كه آلوده به منى است مى‌رسد، آيا با آن لباس مى‌توانم نماز بخوانم؟ حضرت فرمود: بله.

روا بودن نماز در لباس خيس كه آلوده به منى است، دلالت بر عدم سرايت نجاست از متنجس مى‌كند.

[1]. استبصار، ج 1، ص 56 ..

[2]. كافي 3: 53.

[3]. كافي 3: 52.