سألته عن الجنب يحمل الركوة او التور، فيدخل اصبعه فيه. قال: ان كانت يده قذرة فاهرقه.[1]

از امام صادق (ع) درباره شخصى جُنُب سؤال كردم كه مشك يا ظرف آبى را حمل ميكند و انگشتش را درون آن ميكند، [حكم آن چيست؟] حضرت فرمود: اگر دستش نجس است آب را بايد دور بريزد.

جواب:

اين روايات بر بقاء عين نجاست در دست حمل مى‌شوند، زيرا واژه «قذارت» و «نظافت» اگر حقيقت شرعيه در آنها منتفى باشد، بايد معناى عرفى و لغوى را در نظر گرفت؛ از نظر عرف و لغت زمانى حكم به قذارت دست مى‌شود كه عين نجاست باقى باشد.

«نظافت» و «نزاهت» نيز زمانى به كار مى‌روند كه عين نجاست از بين برود.

(ب) در خبر عمار ذكر شده است: «اگر موشى كه پوست آن شكافته شده و در آب افتاده باشد، اگر لباسى در آن آب بيفتد، بايد شسته شود».

عمار ساباطى از امام صادق (ع) درباره شخصى سؤال كرد كه از ظرف آبى، كه در آن موشى مرده و پوست آن شكافته شده است، چندين مرتبه وضو مى‌گيرد و لباسش را نيز مى‌شويد و حتّى با آن غسل ميكند، حكم آن چيست؟ حضرت فرمود:

إن كان رآها في الإناء قبل ان يغتسل او يتوضأ أو يغسل ثيابه ثم فعل ذلك بعد ما رآها في الإناء فعليه ان يغسل ثيابه و يغسل كلّما اصابه ذلك الماء ويعيد الوضوء والصلاة ....

[1]. همان 1: 37.