ينجّس است كه در آن، روايات وارده پيرامون سرايت ياعدم سرايت نجاست از متنجس، به دقت مورد بررسى فقهى قرار داده و به اين نتيجه رسيده است كه نجاست از متنجس به اشياء ديگر سرايت نمى‌كند.

وى در پاسخ به دلايل معتقدان به سرايت، تنها به روايات مورد استناد آنان جواب داده است؛ حال آنكه آنان علاوه بر روايات، دو دليل ديگر نيز آورده‌اند كه عبارتند از: شهرت و اجماع. جهت تكميل بحث، اين دو دليل را با خلاصه اى از پاسخ مرحوم فيض قمى از كتاب الفيض ذكر ميكنيم:

1. شهرت؛

جواب: دليلى بر حجيت شهرت و بر حجيت ظنى كه از آن حاصل ميشود، وجود ندارد.

زيرا مطلق ظن، حجت نيست و از سوى ديگر براى كسى كه با مشهور مخالف است، ظنى حاصل نمى‌شود. حتى ظن قوى بر خلاف آن داريم و در زمان پيامبر اكرم (ع) و ائمه اطهار (ع): اطمينان داريم كه حكم عدم سرايت نجاست از متنجس را، همه جارى ميكردند.

2. اجماع؛

جواب: مدعيان اجماع، از قول جمعى از فقها حدس زده‌اند كه علماى ديگر نيز چنين نظرى دارند؛ ليكن اگر چنين حدسى براى ما پديد نيايد، حدس آنان در حق ما حجت نيست.

حتى حدس ما بر خلاف آن است، زيرا اطمينان داريم در عصر معصومين (ع): و قدرى پس از آن، عدم سرايت نجاست از متنجس در نظر علما و مردم، قطعى بوده است. با اين حال چنين اجماعى حجت نيست. [از اين گذشته چنين اجماعى مدركى است و عدم حجيت اجماع مدركى روشن است.][1]

[1]. تهذيب الاحكام، ج 1، ص 39.