جمعه ذكرى بيش نيست، كه محل تشكيك باشد، چنان كه گذشت، و هر كه غافل كرده باشند او را، و ترك كند نماز جمعه را، پس همين ايشان زيان كارند، هم در دنيا؛ به جهت آن كه به تجربه رسيده است كه هر كه در روز جمعه به سودا و معامله مشغول شود، به حيثيتى كه محروم شود از جمعه، نقصان عظيم به او مى‌رسد، چنان كه در شرح لمعه فرموده كه:

«قومى سفر كردند در وقت زوال جمعه قبل از نماز، به زمين فرو رفتند و جمعى ديگر آتشى به خيمه ايشان افتاد بدون آن كه آتش ببينند.»[1] و حقير از كسى شنيدم كه شخصى قبل از زوال جمعه سفر كرد و دزدى بر او زد و او را شهيد كرد.

و هم در آخرت زيان كارند كه از نعيم بهشت محروم خواهند [شد.]

و ظاهر عبارت اقتضاء مى‌كند كه معنى اين باشد كه: هر مالى و اولادى كه مشغول گردانيد آباء خود را، زيان كار بوده باشند، به‌اين معنى كه مال و اولاد كذايى بى‌بركت و نابود خواهد بود.

و در آيه دهم: «وَ أَنْفِقُوا مِنْ ما رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ فَيَقُولَ رَبِّ لَوْ لا أَخَّرْتَنِي إِلى‌ أَجَلٍ قَرِيبٍ فَأَصَّدَّقَ وَ أَكُنْ مِنَ الصَّالِحِينَ» اشعار است به آن كه آدمى در معرض فنا و زوال است و آن روز پيشمان مى‌شود از ترك فرايض، چون زكات و صلاة جمعه، در وقتى كه فايده [اى‌] حاصل نشود و فرصت از دست رفته باشد.

پس ظاهر مى‌شود كه صلاح مشروط به دو چيز است: انفاق و ذكر اللّه، پس هر كه ترك هر دو- يا احدهما- كند از جمله خاسرين و طالحين خواهد بود.

و در آيه يازدهم: «وَ لَنْ يُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْساً إِذا جاءَ أَجَلُها وَ اللَّهُ خَبِيرٌ بِما تَعْمَلُونَ» اشعار است به اين كه پشيمانى بر ترك طاعت و زكوات در شهور و سنوات گذشته آن، عمر بى‌فايده است، و چيزى بر خداى تعالى مخفى و پوشيده نيست، پس هر هفته كه از عمر گذشته وترك‌

[1]. ر. ك: الروضة البهيه، ج 1، ص 671، باب نماز جمعه.