را از ديگرى جدا ساختن. رسول خدا 6 فرموده: «من اتخذ شعراً فليحسن‌[1] ولايته أو ليجزّه»[2].

و از أبي عبد اللّه الصادق (ع) مروىّ است: «من اتخذ شعراً فلم يفرّقه، فرّقه اللّه بمنشار من نار»[3].

شعر سيد المرسلين- عليه و آله الصلاة و التسليم- به حدّى نمى‌رسيد كه فرق بايد كرد، چه هرگز آن مقدار نمى‌بود كه از شحمه اذن مباركش بگذرد.

صدوق- رضوان اللّه تعالى عليه- در فقيه گفته است: «و كان شعر رسول اللّه 6 وفرة لم يبلغ الفرق»[4].

«وفره»- به فتح واو و سكون فا- عبارت است از موى سر، كه مجتمع باشد تا اذنين و از حدّ شحمه اذن نگذشته باشد، و آن را «جمّه» نيز گويند- به جيم مضمومه و ميم مشدّده.

[158] أساس: مشهور و مروىّ است كه امّهات سنن حنيفية كه كلمات را در آيه: «وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ»[5] آن تفسير كرده‌اند، ده امر است، پنج در سر: مضمضه و استنشاق و سواك و فرق شعر و قصّ شارب، و پنج در بدن: قصّ اظافير و حلق موى عانه و ازاله شعر ابطين و ختان و استنجاء.

مضمضه و استنشاق و سواك در ابواب وضو، و ازاله شعر عانه و ابطين در آداب استحمام مشروح خواهد آمد إن شاء اللّه العزيز.

و خضاب نيز از مسنونات است، و در باب استحمام بيايد، و اكتحال در وقت خوابيدن‌

[1]. در الكافي:« فيحسن» است.

[2]. الكافى، ج 6، ص 485، من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 129.

[3]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 129 ..

[4]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 129.

[5]. بقره، آيه 124.