رابع عشر: از طريق من لا يحضره الفقيه مرسلًا، قال رسول اللّه 6، و از طريق كافى كلينى في الصحيح عن زرارة عن أبي جعفر الباقر (ع): «انّ النبي 6 قال عند موته: ليس منّي من استخفّ بصلاته، لا يرد عليّ الحوض، لا و اللّه ليس منّي من شرب مسكراً، لا يرد عليّ الحوض، لا و اللّه»[1].

يعنى رسول اللّه در وقت ارتحال از دار دنيا فرمود: كه از من نيست كسى كه به نماز خود استخفاف كند و اذكار و ادعيه و سنن و آداب، كه زينت و زيور نماز است، از نماز سلب نمايد و آن را تخفيف تام نهد و آن كس در حوض بر من وارد نخواهد شد. و اين نفى را به تكرير مؤكد و تأكيد را به قَسَم مقرون ساخت و همچنين فرمود: كسى كه مست‌كننده، مانند خمر و نبيذ، بياشامد بر من وارد نخواهد شد آن كس در حوض و باز اين نفى را مؤكّد به تكرير و مقرون به قَسَم ساخت.

و در اصول معتبره كتب حديث ثابت است كه سيد الصادقين، مولانا أبو عبد اللّه جعفر بن محمد (ع) فرموده است كه: «بئس السارق من يسرق من صلاته»[2]؛

بدترين دزدان دزدى است كه از نماز خود چيزى مي‌دزدد و زينت و زيور نماز خود را به دزدى غارت مى‌كند.

حكايت مى‌كنند كه يكى از عارفين بعد از آنكه بر اين حديث شريف مطلع شد، گفت:

ربّما أصلّي للّه ركعتين، فانصرف عنها بمنزلة من ينصرف عن السرقة من الحياء؛ يعنى بسيار است كه دو ركعت نماز مى‌گزارم از براى اللّه تعالى، پس از آن نماز منصرف مى‌شوم از خجالت و شرمندگى، به منزله دزدى كه از دزدى منصرف شود.

[1]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 206، ح 617؛ كافى، ج 3، ص 369، ح 7 با اختلاف در لفظ.

[2]. اين روايت بدين مضمون در كتاب‌هاى روايى شيعى يافت نشد، اما به مضمون آن روايتى است در بحار الانوار، ج 84، ص 267، ح 68، به نقل از« أصل من أصول أصحابنا».