الجهات، متقدس و متعزّز است.

[10] و محال است كه با موجودى از موجودات، متحد يا متصل شود و در چيزى حلول كند و به موضوعى‌[1] يا محلى قائم باشد و نيز محال است كه چيزى در او حلول كند.

[11] و امكان ندارد كه محل حوادث باشد و عوارض متجدده على التعاقب، بر ذات حق تام قدوسش، متوارد شود، تعالى عن ذلك كلّه علوّا كبيراً.

[12] نفس حقيقت واجب بالذات به حسب مرتبه ذات، جمله اسماء حسنى را، خواه ايجابيه و خواه سلبيه، مستحق است بى‌تغاير جهات و تكثّر حيثيّات.

[13] و نظام كل وجود و جملگى عالم امكان، فعل اللّه تعالى است و به جميع اجزاء حادث است.

[14] و هيچ چيز در سرمديت وجود با جناب الهى شريك و انباز نيست، و اللّه تعالى موجود بود در سرمد[2] و چيزى ديگر غير او موجود نبود، پس كل عالم بعد از عدم صريح، به عنايت و ارادت و حكمت و قدرت اللّه تعالى در دهر حادث شد.

[15] هر چيز كه علم الهى محيط بود با آنكه آن چيز خير نظام وجود و موافق مصلحت عالم است، اراده ربوبى و قدرت وجوبى، به عنايت جامعه و رحمت واسعه ايجاد آن كرد و هيچ چيز از خيرات نظام وجود ترك نكرد، هرچه في حدّ نفسه جهت خيريت و حسن ذاتى داشت‌[3]، مختار ارادت و اختيار ازلى و مخلوق قدرت و

[1]. در« ب»، موضعى.

[2]. در« الف» و« ص»: سرمديت.

[3]. در« ب»، راست.