عموزاده‌هاى شما ميان دشمنانشان چنان حال و روزى دارند كه دل شيعيان شما به حالشان مى‌سوزد و در چنين وضعى اگر بينشان حضور داشتيد، بى شك به آنان ترحّم مى‌نموديد و آنان را مورد اكرام و بخشش خود قرار مى‌داديد و از آنچه داشتيد آنها را بى نياز نموده و دارايى‌تان را بين خود و آنان به يكسان تقسيم مى‌كرديد.

اين بيان و عذر، بسيار روشن و شفّاف است. امام نيز بهترين شخص براى پذيرش عذر از هر فرد مى‌باشد؛ چرا كه وى هم آگاه به وضعيّت است و هم رحمت و شفقتش گسترده و همه‌گير.

مسأله‌

اكنون بحث از اين موضوع بر جاى مى‌ماند كه آيا جايز است اموال و دارايى‌هاى امام غايب را كه از راه نذر به دست مى‌آيد، براى سادات فقير و تهيدست هزينه كرد؟

به فتوا و نظريه‌اى در خصوص نذر از ناحيه فقهاى شيعه- چه جواز و چه عدم جواز- برنخورده‌ام، امّا مقتضاى دليل قوى در نظر من، جواز مصرف نذر براى سادات فقير و بى‌نوا است؛ البته در صورتى كه در خمس پذيرفته باشيم از سهم امام (ع) مى‌توان به سادات فقير كمك كرد.

حكم به جواز مصرف سهم امام در خمس براى سادات فقير دليلش قوى‌تر و همچنين مشهورترين حكم بين فقهاى شيعه مى‌باشد. افزون بر اين كه علما و فقهاى متأخّر بر اين حكم اجماع و اتّفاق دارند.

كاوش اين مقوله بستگى به بيان پيش درآمدى دارد كه با اين سؤال آغاز مى‌شود: آيا غير مجتهد مى‌تواند سهم امام از خمس را براى سادات تهيدست و فقير هزينه كند؟

فقهاى شيعه به صراحت گفته‌اند: تا زمانى كه مجتهد هست، غير مجتهد