انّيّت‌هاى همه در نور عظمت و قهر او (جلّ و علا) از هم پاشيده و اركان بلند آسمان‌ها متزلزل گشته، و همه موجودات در پيشگاه عظمتش بى‌روح مى‌افتند، و روزى كه نور عظمت حق تجلى كند همه موجودات در تابش نور عظمت او مستهلك شود و آن روز، روز رجوع تام، و روز به روز احديّت و مالكيت مطلقه است كه در آن روز مى‌فرمايد: «امروز ملك از براى كيست؟» پس به واسطه تابش نور جلال و ظهور سلطنت مطلقه كسى نباشد تا پاسخ گويد، پس خود حضرت ربوبى پاسخ خود را گويد و فرمايد: «ملك مخصوص خداى واحد قهار است.» و نكته اينكه با «وحدانيت و قهاريت» توصيف شده نه با «رحمانيت و رحيميت»، به خاطر آن است كه آن روز، روز حكومت و سلطنت آن دو صفت الهى است. و اما روز رحمت، روزى است كه بسط وجود و افاضه وجود شده و لذا خداى متعال در آغاز گشايش باب، و فاتحه كتاب، خود را با رحمن و رحيم توصيف فرموده، ولى روزى كه وجود را قبض مى‌كند و باز مى‌گيرد، روز عظمت و قهاريت است فلذا به وحدانيت و قهاريت توصيف كرده و مى‌گويد: لِلّهِ الْواحِدِ الْقَهّارِ. و در پايان دفتر نيز با مالكيت توصيف فرموده و مى‌گويد:

«مالك روز جزا.» و ناچار بايد روزى بيايد كه پروردگار، با عظمتش و مالكيتش تجلى كند و روز دولت و حكومت اين دو اسم فرا رسد، كه هر اسمى را روز دولتى هست كه بايد آن دولت ظهور يابد. و ظهور دولت اسم «معيد و مالك» و مانند آنها از ديگر اسماء، در روز رجوع تام و نزع مطلق است.

و اين ظهور اختصاصى به عوالم نازله ندارد بلكه در عوالم مجردات از